لیوان کاغذی

لیوان کاغذی یک لیوان یک بار مصرف است و اغلب با پلاستیک یا موم کتد شده است تا از چکه کردن مایعات و خیس شدن کاغذ جلوگیری شود. این لیوان ها از خمیر کاغذ یا کاغذ بازیافتی تهیه شده و به طور عمده در سراسر جهان مورد استفاده قرار می گیرد.

تاریخچه استفاده از لیوان کاغذی به امپراطوری چین از می گردد. لیوان کاغذی به شکل مدرن و امروزی در قرن ۲۰ میلادی تولید شد.

تولید

کاغذ پایه مورد استفاده برای ساخت لیوان کاغذی Cupboard نامیده می شود و در ماشین های چندکاره کاغذسازی ساخته می شوند. کاغذ لیوان باید سختی و مقاومت در مقابل رطوبت بالایی داشته باشد. وزن پایه Cupboard از ۱۷۰g/m2 تا ۳۵۰ است. به علت نیاز بهداشتی بودن لیوان، معمولاً برای تولید از خمیر کاغذ خام استفاده می شود و الیاف بازیافتی به کار نمی رود. لیوان ها از لایه عایق اضافی برای حفظ و نگهداری دما بهره می برند. این لایه در تماس مستقیم با نوشیدنی نیست و از لایه های درونی است.

ضد آبی

در ابتدا برای نوشیدنی های داغ لیوان های کاغذی به هم چسبانده می شدند. با انداختن کمی گل رس در کف آن ها و چرخاندن با سرعت بالا تا گل در تمام سطوح لیون پخش شود، آن را ضد آب می کردند. این کار به نوشیدنی بو و طعم خاصی اضافه می کرد. برای نوشیدنی های سر از این روش ضدآب استفاده نمی شد. داخل و بیرون لیوان با اسپری وکس کتینگ می شد. با اختراع لیوان های PE یا پلی اتیلن روش و لیوان های قبلی منسوخ شدند. سطح برد کاغذ با یک لایه نازک پلی اتیلن کتد می شود و لیوان را ضد آب می کند.

در سال ۲۰۱۷ کارخانه فنلاندی سازنده مقوا به نام کتکامیل نوع جدیدی از مقوای لیوان را معرفی کرد که نه از وکس و نه پلاستیک برای ضد آب کردن استفاده کرده است. این لیوان مانند یک کاغذ معمولی به راحتی بازیافت می شود.

چاپ

در ابتدا لیوان های کاغذی با بلوک های پلاستیکی تعبیه شده روی سیلندرها چاپ می شوند که برای هر رنگ سیلندری جداگانه مصرف می شود. ساخت طرح های رنگی بسیار مشکل بود. با به کارگیری صفحات فلکسوگرافی  و سیستم جاسازی رنگ آمیزی راحت تر و طرح های پیچیده تری چاپ شدند. گاهی اوقا برای چاپ از افست استفاده می شود.

تکنولوژی جوهر نیز از سالونت به بر پایه آب تغییر یافت زیرا نوشیدنی های داغ با جوهر سالونت طعم می گرفتند. جدیداً از جوهرهای بر پایه سویا نیز استفاده می شود.